Pogody, słońca, radości nam brakuje... [2]

FANDOM: Shaman King (Król Szamanów)
Beta: -
Długość: <20
Rating: +16
Ostrzeżenia: Cóż, znowu KREW. Taka przypadłość... poza tym, co to za walki bez krwi?
Bonus: tak więc zarys historii powstał 4 lata temu. Tak, CZTERY. Wtedy też powstała pierwsza wersja. W internecie pojawiła się wersja demonstracyjna składająca się z dwóch rozdziałów. Do podjęcia się odświeżenia tego i zamieszczenia zachęcił mnie mail, który odebrałam dziś rano. Cóż, planuję tym razem skończyć... to co tu będzie to POPRAWIONA WERSJA.

- Spóźniłeś się.

Chłopaka przeszył dreszcz.

- Wcale nie. Musiałaś czekać?

- Spóźniłeś się- powtórzyła.- O 16 minut. Mogłam się martwić.

- Jasne- prychnął.- Idę się…

- Spakowałam cię.

- KTO CI POZWOLIŁ DOTYKAĆ MOJE RZECZY!?- chłopak po raz pierwszy odwrócił się w stronę dziewczyny i spojrzał na nią ze wściekłością. Złote oczy rozbłysły tak żywą złością, że niejedna błyskawica zawstydziłaby się.

- Gdybyś się nie spóźnił nie zrobiłabym tego- odparła spokojnie.

Chłopak nie powstrzymał się od rzucenia na narzeczoną. Jednak kiedy go nad sobą przerzuciła zdziwił się tak, że nie zamortyzował upadku. Zsunął się po ścianie i krzywiąc skamieniał w niewygodnej pozycji.

- Pozbieraj się… chyba nie myślałeś, że nie umiem o siebie zadbać?- dziewczyna odwróciła się bokiem do niego, a przez jej twarz przemknął grymas. Niestety Ren nie mógł go rozpoznać, ponieważ równie szybko co się pojawił, zniknął.- Zabierz nasze rzeczy.

Tao posłusznie wstał i masując obite ramię podszedł do bagaży podczas, gdy jego narzeczona weszła do windy.

- Wredna suka…- mruknął pod nosem.

- Słyszałam.

Wywrócił oczyma ze złością.

- Miałaś, wiesz?- spytał głośno.

Podniósł sportową torbę dziewczyny i jęknął.

- Co ty w tym nosisz?

- Dowiesz się już dziś na treningu.

Wniósł torbę i walizkę do windy.

- A gdzie reszta bagażu?- spytał.

- W tyłku faraona.

Łypnął z irytacją na Muzę. Dziewczyna po omacku wybrała przycisk oznaczony zerem.

- Mogłaś powiedzieć, że go nie ma…

- Po co byłoby mi więcej rzeczy?

Spojrzał na dziewczynę z niedowierzaniem.

- Jesteś dziwna.

- To znaczy?

- Znam sporo dziewczyn… i każda targa ze sobą co najmniej 3 ogromne walizki gdziekolwiek idzie.

- To niepraktyczne- skwitowała nastolatka.

- Wyjątkowo się zgadzam.

Dostrzegł, że dziewczyna lekko się uśmiecha. Nagle w jego głowie zapaliła się ostrzegawcza myśl. Czy aby na pewno nie został oszukany? Moze dziewczyna próbuje z niego zakpić i większość bagaży czeka gdzieś na jej jedno słowo...?

- Zaraz… to na pewno wszystkie twoje rzeczy? Z twojego domu nie doślą więcej?

- Tak. Niczego nam nie przyślą.

- Tobie.

- Nam. Zabierz pod uwagę, że do wesela cię nie opuszczę.

- Dzięki za przypomnienie- warknął.

Równocześnie skrzywił się. To groźba?- spytał sam siebie.

- Nie ma za co- powiedziała, gdy winda się zatrzymała, a drzwi rozsunęły.- Idziemy.

Tao westchnął w duchu. Kiedy po 20 minutach wysiekli z limuzyny przejął od szofera dwie torby.

- Chodź za mną- rzucił i wyminął dziewczynę. Przeszedł niespiesznie przez podwórko i wszedł na werandę... usłyszał jęk. Odwrócił się zaskoczony i spojrzał na dziewczynę, która wylądowała na kolanach i podpierała się rękoma. Przez jego twarz przemknął cień uśmiechu, gdy pomyślał, że dziewczyna mogłaby zawsze jęczeć na kolanach przed nim, ale szybko odegnał nieodpowiednie myśli.

- Nie słyszałaś, że staję na drewnie?

- Nie, przecież zapalił silnik- odpowiedział mu pełen złości głos.

Dziewczyna wstała i weszła do budynku jakby widziała drzwi. Ren pokręcił bezradnie głową i ruszył za dziewczyną.

- Buty- przypomniał jej.

Wycofała się rumieniąc lekko i zdjęła buty.

- Przedstawię ci ich- mruknął Ren. Złapał dziewczynę za nadgarstek i pociągnął za sobą do salonu gdzie zastał przyjaciół. Siedzieli wszyscy razem dokładnie tak jak wcześniej ustalili.

- Ohayo- przywitał się wesoło Yoh z dziewczyną.- Jestem Yoh, miło mi cię poznać Muza-chan!

Dopiero co o tym dyskutowaliśmy- pomyśleli równocześnie Anna i Ren. Tao zerknął na narzeczoną. Ta lekko wytrzeszczała widoczne oko patrząc przed siebie.

- Cześć, mi również- powiedziała przy czym przy ostatnim słowie jej głos okropnie zaskrzeczał. Tylko Yoh się nie skrzywił. Nadal uśmiechał się dumny z siebie.

Myślałby kto, że Anna odpuściła mu trening- prychnął w duchu Tao. Puścił nadgarstek dziewczyny i zdjął z ramienia torbę.

- No dobra- mruknął niechętnie.- Trey…

- Cześć!

- Corey, duch Trey’a…

- Pi!

Kiedy wymienił wszystkich znajomych, a ci odezwali się do nowej znajomej, Muza mruknęła jak się nazywa.

- A gdzie reszta toreb? Trey przyniesiesz je za…

- Jest jedna torba- odparł Ren i dał dłonią znak Annie, że jego dziewczyna jest dziwna. Blondynka wzruszyła ramionami.

- To pokarz im pokój TREY.

Kiedy dziewczyna weszła do pokoju stanęła po prostu.

- Poradzisz sobie?- spytał Ren.

- Tak- odpowiedziało mu warknięcie.

Trey zszedł wraz z kumplem na dół.

- Jest okropna- powiedział Usui.

- E tam- uśmiechnął się radośnie Yoh.- Jest po prostu nieśmiała!

- Po raz pierwszy się z tobą zgadzam Trey... a ty przestań się tak szczerzyć bo pomyślę, że oddałeś swój mózg Śnieżynce- powiedział Ren łypiąc na szatyna z politowaniem.

- Co zrobiła?- spytała Anna ignorując przytyk co do swojego narzeczonego.

- Kto o zdrowych zmysłach warczy na propozycję pomocy?- spytał retorycznie Tao.

- Może się nie wyspała?- spytał Yoh. On miał na wszystko co złe jedno wytłumaczenie. Niewyspanie.

Kiedy 2 godziny później dziewczyna zeszła na dół na obiad i Ren na nią zerknął poczuł się dosyć niepewnie. Dziewczyna wyglądała na wściekłą. Wszyscy to dostrzegli, a Yoh postanowił poprawić jej humor.

- Muza-chan, a co lubisz robić?

Oczy dziewczyny lekko drgnęły.

- Muzykę. Znaczy, słuchać muzyki.

- Serio!?- zachwycił się szatyn.- Ja też! Zawsze noszę na głowie takie wielkie pomarańczowe słuchawki. A jaki jest twój ulubiony zespół?

Ren starał się ignorować, że dziewczyna siedząca obok niego dyskutuje z Yoh, który z kolei siedział po jego drugiej stronie, ale irytowało go, że nie może zjeść w spokoju, więc po zjedzeniu zupy wyszedł mówiąc, że nie jest już głodny. Po obiedzie Yoh zaprowadził nową koleżankę do swojego pokoju i zaczęli słuchać jego płyt wymieniając coraz to nowe spostrzeżenia. Nie zdawali sobie sprawy z tego, że Anna siedzi w salonie i nie może się skupić na telenoweli, a Ren siedzący za ścianą słyszy muzykę i coraz bardziej się denerwuje.