Złota Kapłanka [5]

FANDOM: Shaman King (Król Szamanów)
Beta: -
Długość: ?? Rating: +16 (tak na zapas)
Ostrzeżenia: w tym rozdziale mamy trochę o shintoizmie... proszę nie brać tego za pewnik, zaznajomiłam się z pewnymi podstawami, ale część zmieniłam na rzecz mojego opowiadania- żeby pasowało.

Więc jedzą… mam nadzieję, że im smakuje. Kiedy skończyliśmy modlitwę chwilę odczekaliśmy po czym wujek pierwszy klasnął. Ja zrobiłam to po nim… ale chyba ktoś mi towarzyszył. Wstaliśmy i stwierdziłam, że wszystko zostało zjedzone w większej ilości niż zazwyczaj. Została jakaś 1/3.

Staruszek poszedł po porcję bogini, a ja zebrałam te dla opiekunów. Kiedy wszystko odnieśliśmy zbliżyłam się do Anny, Jun, Yoh, Rena i Morty’ego… również Pai Long dyskutuje z przejęciem.

- Więc nawet ty nie wiedziałaś, że duchy mogą jeść?- spytał Yoh.

Nagle wszyscy odwrócili się w moją stronę. Hm…? Nic nie powiedziałam… zaraz. Oni nie patrzą na mnie, ale na powietrze obok mnie. Duch Opiekun ponownie mi towarzyszy?

- Więc duchy shintoizmu mogą jeść?- spytała spokojnie Anna.

Przystanęłam przy nich.

- Rozumiem… więc ta modlitwa sprawia, że jedzenie staje się materialne dla świętych duchów- powiedział Yoh z namysłem.

To naprawdę dziwne, stać i słuchać rozmowy z kimś kogo nie widzisz… spotkałam spojrzenie Anny.

- Nie widzisz duchów, a w nie wierzysz. Dziwna jesteś.

Uśmiechnęłam się z zakłopotaniem.

- Niektórzy mawiają, że na tym polega wiara. Na ufaniu czemuś czego nie możesz sprawdzić.

- Heh, gdybym cię spotkał na ulicy w życiu bym nie powiedział, że wierzysz w duchy- Tao uśmiechnął się ironicznie.

- A ja bym nie powiedziała, że jesteś dobry w kendo.

Zmierzyliśmy się z Renem przenikliwymi spojrzeniami, a Yoh roześmiał się wesoło.

- Właściwie to jak mój braciszek radzi sobie w klubie?- spytała Jun.- Znalazł sobie przyjaciół?

Tao posłał jej zirytowane spojrzenie, a ja roześmiałam się wesoło.

- Co cię bawi?- spytał mnie Morty.

- Tao-san nie jest osobą, która ot-tak znajduje sobie przyjaciół- uśmiechnęłam się szczerze.- Ale dogaduje się ze wszystkimi Tao-sempai- uspokoiłam Jun- nawet z nikim się nie pobił.

- A co ja?! Bandyta jestem!?- naskoczył na mnie Ren.

Znowu roześmiałam się. Ren jest naprawdę zabawny…

- Cieszę się. Dziękuję, że opiekujesz się małym Rennym…

Ale upokorzenie dla Rena…

- Nie martw się, nikomu nie powiem- poklepałam po ramieniu kolegę z klubu, a ten posłał mi posępne spojrzenie.

- Wracacie razem do domu?- odezwała się niespodziewanie Anna.

- Nie wiem o czym mówisz- wywarczał przez zaciśnięte zęby Ren piorunując ją spojrzeniem. Ale zabawnie…

- Przepraszam.

Odwróciłam się i moje spojrzenie padło na kobietę koło 30.

- Mogłaby się pani zaopiekować chwilę moją córeczką?

- Oczywiście- ukłoniłam się grzecznie.

Spojrzałam w dół i z zażenowaniem stwierdziłam, że mam do czynienia z około 12-letnią „pannicą”, która patrzy na mnie jak na karalucha.

- Dziękuję bardzo.

Kobieta odeszła do głównego budynku świątyni. Kłopotliwe…

- Nudzi mi się.

- Widziałaś salę do ćwiczeń?

- Wszystkie świątynie są takie same.

- Czy ten duch może ją zabić…?- mruknął ktoś za mną.

Ups… zdenerwowała Ducha Pomocniczego.

- Zapewne jesteś przyzwyczajona do katan i strojów samurajów- uśmiechnęłam się szeroko i przymknęłam oczy.- Ale główną sztuką walki pochwalaną w tej świątyni jest Renka-sou.(renji- wachlarz, kaze- wiatr, sora- niebo)

- Że co?

- Chcesz zobaczyć?

Chce, ale skłamie…

- No skoro mam się nudzić- wzruszyła ramionami.

- Takeyama-san, my też możemy iść?- spytała Jun.

- Oczywiście- skinęłam.

W środku budynku do treningu schroniło się przed gorącem kilku staruszków z wnuczkami. Może mały wykład…?

- Renka-sou to główny styl walki lisów bogini Inari…

Kiedy skończyłam mówić o ciekawostkach i demonstrowanie kilku wachlarzy, które posiada ta świątynia, dziewczyna posłała mi pełne wątpliwości spojrzenie.

- I niby wachlarzem da się walczyć?

Uśmiechnęłam się. Nie przechwalając się, uważam się za specjalistkę w tym typie walki.

- Mamy tu shinai, może się spróbujemy Tao-san?

Ren skinął. Jak zwykle pewny siebie. Uśmiechnęłam się z zadowoleniem i przyniosłam mu miecz, a sama zabrałam wachlarz treningowy. Tao zdjął płaszcz i oddał go siostrze. O… walka na serio.

Stanęliśmy 4 metry od siebie i on przybrał podstawową pozycję. Wyprostowałam się i rozluźniłam wszystkie mięśnie. Zamknięty wachlarz ustawiłam poziomo tuż przy końcu nosa.

- Dam sygnał- powiedziała Anna.

Skinęliśmy.

- Gotowi?

Ponownie przytaknęliśmy.

- Walka!

Ren natychmiast rzucił się do przodu w skupieniu. Usunęłam się gładko z linii ciosu, a on błyskawicznie i płynnie się dostosował. Chyba zacznę go dopuszczać do sparingów w klubie kendo…

- Wow, wygląda zupełnie inaczej niż zazwyczaj!- powiedział Morty.

- Tak… stosuje skupienie właściwe dla kendo- powiedziała Anna.

Sparowałam cios, którego nie mogłam uniknąć końcem zwykłego wachlarza. Teraz zaczęliśmy się nawzajem atakować i parować ciosy.

- Jej! Dziadku, to niesamowite!

Nagle Ren odskoczył i wybił się w powietrze. Huh…!?

Przesunęłam się tak by stać bokiem do niego i uniosłam nad głowę wachlarz. Zamknęłam go w ostatniej chwili i zmieniłam ustawienie nadgarstka. Poluzowałam go i shinai ześlizgnął się boku wachlarza mijając o milimetry moje ramię.

Cofnęłam za siebie wachlarz stając tym razem drugim bokiem do niego i położyłam dłoń na jego torsie. Ren spojrzał mi w oczy ze zdziwieniem.

- Hya!