Złota Kapłanka [11]

FANDOM: Shaman King (Król Szamanów)
Beta: -
Długość: ??

Rating: +16 (tak na zapas)
Ostrzeżenia: śmierć

 

 

- Ohayo…

- Cześć przewodnicząca!

Ale radośni… cóż, w końcu wczoraj wygraliśmy…

- Odchodzę z klubu.

- CO!?- wrzasnęli wszyscy, nawet Ren i Bason.

- Mój wujek został wczoraj zamordowany, nikt poza mną nie opiekuje się świątynią.

- Ale- zaczęła Kimiko.- Ale my będziemy ci pomagać!

- Nie mogę przyjąć waszej pomocy.

- Ale…

- Możecie mnie odwiedzać, myślę, że jak wszystko uporządkuję będę trenowała kendo w świątyni- powiedziałam spokojnie i wręczyłam Katsu klucze.

- Przewodnicząca, jesteś taka dzielna!- Kimiko uwiesiła się na mojej szyi… i nieomal upadłam. Tao mnie złapał w ostatniej chwili. Dziewczyna natychmiast odskoczyła.- Co ci jest?!

- To pewnie efekty wczorajszego szoku- powiedział spokojnie Tao.- Byłem tam wczoraj.

- No tak, odwoziłeś ją do domu- powiedział Katsu i spojrzał na mnie z namysłem.- Na pewno możesz iść w takim stanie?

Uśmiechnęłam się z zakłopotaniem.

- Tao-san załatwił mi ochroniarzy bo nie wiadomo dlaczego ktoś zabił mojego wuja. Pomogą mi.

- Wpadniemy do ciebie w sobotę- odezwał się niespodziewanie Katsu.- Więc przygotuj nam coś w czym możemy ci pomóc.

Skinęłam.

- To do zobaczenia… ach… i jeszcze coś… oficjalnie jestem tu zapisana. Dyrektor załatwił wszystko tak żebym tu niby-była, ale podpis tego debila wszystko załatwi- skinęłam na Katsu.- Podobnie będę też miała więcej nieobecności w szkole, ale będą one wpisywane jako obecność.

- Zdasz normalnie egzamin?- spytał Natsu.

- Yhm- skinęłam.- Ale i tak nie chciałam iść na żadną uczelnię. No, to do zobaczenia, tym razem na serio.

Kiedy wyszłam z terenu szkoły westchnęłam. To było naprawdę trudne…

- Takeyama-san!

Och… Jun… podeszłam do niej.

- Jedziesz ze mną?- uśmiechnęłam się blado.

- Lee Pai Long też. Będzie pomagał z noszeniem ciężkich rzeczy. On czeka w samochodzie.

Skinęłam. „Samochód” okazał się limuzyną. W dodatku w środku czekał na mnie wystawny obiad. Kiedy zajechaliśmy pod świątynię moją uwagę przykuło mnóstwo reporterów. Jęknęłam.

- Nie martw się Takeyama-san. Ochroniarze przy bramie mają zakaz wpuszczania reporterów do środka. Lee, wyjdź proszę pierwszy.

Lee Pai Long okazał się być świetną osobą od odsuwania niepożądanych ludzi. Oczywiście, nie ochroniło mnie to przed zdjęciami, ale ułatwiło mi to wejście i nie musiałam odpowiadać na żadne pytania.

- Takeyama-san…

Zerknęłam na chwilę na pogodną dziewczynę po czym wpatrzyłam się przed siebie. Jakoś nie mam już siły udawać takiej co nic się nie stało. Straciłam wuja- najbliższego mi dorosłego, który się mną opiekował przez ostatnie lata.  Co więcej, spadł na mnie obowiązek opieki nad świątynią i roli kapłana. Jakoś nie wierzę bym sobie z tym tak od razu poradziła. Wiem co mam robić… ale wątpię bym podołała wszystkim obowiązkom.

- Ile masz lat?

Eh? O to jej chodzi?

- 18.

- Ja mam 19. Więc w tym roku masz egzaminy końcowe?

Skinęłam.

- A teraz prawidłowe pytanie- powiedziała.

Spojrzałam na nią z namysłem.

- Zgodzisz się żebyśmy zamieszkali z tobą razem z Renny’m? I czy jest tu jakieś miejsce, gdzie „wewnętrzni” ochroniarze mogą zamieszkać?

- W sumie…- westchnęłam.- Skoro jestem kapłanką prawidłowo jest żebym się przeprowadziła. Możecie zająć dom, który przyjdzie mi opuścić.

- Nie będziesz się czuła samotnie?

- Kapłan nie może mieszkać z ludźmi- powiedział Zurui pojawiając się niespodziewanie przy moim ramieniu.

- Dlaczego?- spytała Jun.

- To rozprasza kapłana.

- A żona albo mąż?

- Jedynie gdy kapłan wyznaczy następcę, może opuścić kapłańskie domostwo. W domu kapłana mogą sypiać jedynie Duchy Opiekunowie, Duch Pomocnik i Inari-sama, poza kapłanem naturalnie.

Jun jęknęła z wyraźnym zawodem.

- Kapłan może spędzać pojedyncze noce poza swym domostwem. Dlatego zgodziłem się by przebywał w waszym domostwie.

- Nie martw się Jun. Będę jadła tam tylko śniadania i kolacje, poza tym to jest budynek przy głównej alejce.

- Ach, naprawdę?- ucieszyła się Jun.

- Zaraz ci go pokarzę- obiecałam jej.- To jest dom, w którym kiedyś sypiały rodziny kapłanów i tutejsze miko- wskazałam budynek, do którego zmierzamy. Tu mieszkałam wraz z wujem.

- Wygląda dość skromnie w porównaniu do świątyni.

- Domostwa kapłanów i miko powinno być skromne- powiedział z wyższością Zurui.

- Cóż… to miejsce nie zapewnia luksusów, ale jest przyjemne- powiedziałam.- Szczególnie okna. Kuchnia, salon i większość sypialni ma okna na ogród. Ilu będzie tych ochroniarzy?

- Czterech zwykłych szamanów i dwóch doshi… to znaczy, że będą mieli martwe ciała ze sobą.

Skinęłam.

- Pozostali będą „zewnętrznymi” ochroniarzami. Nie będą wchodzili na teren świątyni.

- Dobrze… Lee Pai Long, mógłbyś przynieść dwa drewniane wiadra z pokrywami? Stoją przy komórce za tym budynkiem.

Zombie skinął i odszedł, a ja zabrałam Jun do mojego pokoju. Zostawiłam po prostu drzwi żeby Lee nas znalazł bo było to na parterze.

- Rzeczywiście jest tu przyjemnie- powiedziała Jun.- Masz bardzo mało ubrań.

- Naprawdę?- spytałam z zakłopotana i zaczęłam wyjmować ubrania począwszy od strojów miko. Sięgnęłam po wieszaki.

- Och, jaka piękna sukienka!

- Mi też się bardzo podoba. Kupiłam ją niedawno…- posmutniałam na wspomnienie wuja.

- To nie jest strój odpowiedni dla kapłana- powiedział wyniośle Zurui.

- Właśnie- wtrąciła się Jun.- Co nosi kapłan?

- Zazwyczaj noszą ubrania podobne do stroju Zurui-san. Ja żebym była rozpoznawalna ograniczę się do kimona miko i uroczystego płaszcza wierzchniego… i może będę wpinała coś we włosy.

- Mówisz?- powiedziała z zadumaną miną Jun.

Skinęłam.

- Kobiety często chodzą w yukatach do świątyń. Mogłabym być mylona ze zwykłymi wiernymi- powiedziałam.

- Naprawdę mocno ci zależy na dobrym wykonywaniu obowiązków kapłanki.

Zaśmiałam się smutno.

- To jest to do czego mam talent… do czego zostałam powołana. Poza tym, kocham życie w tej świątyni. W domu czułam się nie na miejscu. Ostatnio spotkałam moich przyjaciół z dzieciństwa i w ogóle się nie rozumiemy. Nie nadaję się na panią domu, ani na studentkę. To miejsce tutaj jest dobre.

- To instynkt kapłana- wtrącił się Zurui.- Kapłani czują bardzo mocny popęd do świętych zaklęć, świętych miejsc i kontaktu ze świętymi duchami. Ponadto kapłani wiążą się z Duchami Pomocnikami, a gdy ich moc jest potężna, czasami sprawiają, że osoby jak Inari-sama ich słuchają.

- To ostatnie to trochę jak media- powiedziała Jun z rozbawieniem.

Do pomieszczenia wszedł Lee Pai.

- Czy to miałaś na myśli Takeyama-san?

Spojrzałam na dwa wiadra i skinęłam.

- Postaw je tu i otwórz.

- Hm…? Będziesz przenosiła swoje rzeczy w wiadrach?- zdziwiła się Jun.

- To będzie wygodne. Tao-sempai, możesz wkładać moją bieliznę tutaj?- pokazałam jej walizkę na kółkach tkwiącą pod łóżkiem.

- Jasne.

- Zurui-san, zajmij się proszę moimi notatkami i książkami…

- No, przynajmniej bieliznę masz seksowną!

Zaśmiałam się zerkając na znajomą. Większość moich rzeczy zmieściła się do walizki i dwóch wiader. Potem musieliśmy tylko wrócić po kosmetyki i buty, a PC-ta od rodziców znieśliśmy do salonu i wylądował w kącie na stoliku, który Pai Long przyniósł z werandy.

- Co teraz?- spytała Jun.

- Rozejrzyjmy się po świątyni- powiedziałam.

W głównym budynku była krew pod ołtarzem… wuja musieli zabić tuż za ostatnim schodkiem. Zrobiło mi się trochę niedobrze, ale powstrzymałam się i sprawdziłam, czy pokój Inari-sama jest nietknięty.

- Jest zapieczętowany- powiedział Zurui, gdy zadowolona zamknęłam drzwi.

Spojrzałam na niego pytająco.

- Zwoje, najstarsze skarby i fundamenty też są objęte tą pieczęcią. Póki kapłan i duchy opiekuni żyją, wszystko pozostaje bezpieczne. A żeby zabić opiekunów, trzeba zabić kapłana i odczekać siedem dni, podczas których nikt nie wzniesie modłów.

- Takeyama-san…?

- Mów mi Yujiro lub Yu-yu, Tao-sempai. Coś się stało?

Znajoma wskazała mi tlące się kadzidełka.

- Wyglądają jakby ktoś je przed chwilą zapalił, ale to niemożliwe. Ochroniarze nikogo by nie wpuścili.

- Oh… szczerze mówiąc, nie wiem dlaczego tak jest. Palą się od kilkunastu dni.

- To zaklęcie- powiedział spokojnie Zurui.

Zerknęłam na niego pytająco.

- Kiedy się modlisz czas palenia się twojego kadzidełka jest ważny od siły twojej modlitwy. Kapłanka brała udział w tych modlitwach, więc zwielokrotniła moc modlitw. Przypuszczalnie Inari-sama jest teraz silniejsza niż kiedykolwiek w ciągu ostatniego pięćdziesięciolecia. Zwykli ludzie też mogą zwiększyć czas palenia się kadzidełka. Muszą jedynie wierzyć, ufać i nie dać się zwieść.

- Ale wtedy nie byłam kapłanką- zauważyłam.

- Byłaś, lecz nie-przebudzoną. Modlitwy będą trwały póki nie zostaną zapomniane- powiedział spokojnie.

- Zaraz… czy to znaczy, że życzenia tych ludzi na pewno zostaną spełnione?- mimowolnie uśmiechnęłam się szeroko.

- Przynajmniej przez rok kapłanko.

- Wspaniale…! Ale teraz… trzeba to wyszorować- spojrzałam na plamę krwi.

- Ja to zrobię…

- Nie trzeba Zurui-san! Ja się tym zajmę. Przenieś rzeczy wuja do spalarni, zostaw tylko jego uroczyste kimono, książki i dokumenty.

- Przeniosę je do domostwa kapłanki- ukłonił mi się Zurui.- Kotatsu, Rikuo- obok niego pojawiły się dwa smutne lisy.- Niech jeden z was pilnuje kapłanki, a drugi bramy.

- Tak Zurui-sama!

Uśmiechnęłam się slabo do lisków, a one się rozdzieliły.

- Zadzwonię do Rena, że zgodziłaś się byśmy tu zamieszkali- powiedziała Jun pogodnie.- I przeprowadzimy się, prawda Lee Pai Long?

Lee skinął.

- To niech Tao-san kupi coś na wynos do jedzenia.

Doshi skinęła mi i odeszła.